Studnie głębinowe to najlepsze rozwiązanie, jeśli zależy nam na pewności, że ujęcie będzie stałe, a woda zdatna do picia. Takie studnie, o głębokości często przekraczającej 20 metrów, wykonywane są przy użyciu wiertnicy. Docierają do niższych warstw wodonośnych gleb – wód wgłębnych, do których zwykle nie przenikają już zanieczyszczenia z płytszych warstw gruntu. Studnie głębinowe uważa się za najbardziej wydajne, mogą czerpać wodę z dowolnej głębokości.
Do wykonania studni głębinowych wykorzystuje się metodę wiercenia do pożądanej głębokości, co wymaga specjalistycznych urządzeń. W wydrążonym otworze instalowana jest odpowiednia rura osłonowa (głowica) a we wnętrzu wstawia się pompę głębinową. W konstrukcji stosuje się atestowane rury, obsybki żwirowe filtrujące i/lub plastikowe filtry.
Studnia głębinowa, ze względu na konieczność użycia profesjonalnego sprzętu, nie może być wywiercona na bardzo małych przestrzeniach. Zwykle konieczne jest zachowanie od kilku do kilkunastu metrów odległości od granicy działki, posesji i budynków. Koszty wykonania studni głębinowych są większe niż w przypadku kopanych, ale jej zwolennicy podkreślają wyższość pod względem wydajności i jakości wody z ujęcia.
Woda ze studni głębinowej pobierana jest zwykle przez pompę elektryczną, w zależności od potrzeb z zestawem hydroforowym.
Jeśli zależy nam na pewnym źródle wody, spełniającej wymogi zdatności do spożycia, studnia głębinowa może okazać się najlepszym rozwiązaniem. Ze względu na głębokość i konstrukcję (możliwość wymiany pompy głębinowej) zapewnia stały dostęp do ujęcia o znacznie lepszych parametrach niż płytsze wody gruntowe. Polecana jest szczególnie w obszarach wiejskich, gospodarstwach rolnych i w miejscach bez możliwości przyłączenia do sieci wodociągowej. Sprawdzi się także jako alternatywne źródło wody na terenach rekreacyjnych, jak ośrodki wypoczynkowe, pensjonaty czy pola namiotowe.
Tereny Polski południowej mają najczęściej warstwy wodonośne występujące na głębokości od 25 do 35 metrów. Prawo wodne zezwala właścicielowi gruntu wykonanie studni do 30 metrów, a pobór wody nie może przekraczać 5 m3 / dobę. Przed rozpoczęciem prac należy złożyć w starostwie powiatowym lub urzędzie miasta zgłoszenie o zamiarze przystąpienia do robót budowlanych nie wymagających pozwolenia na budowę.
Reguluje to ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Dział II rozdział 6 § 31.1
Każda studnia (kopana, z filtrem wbijanym i wiercona) musi być wykonana w odległości co najmniej:
Decydując się na studnię głębinową lub wierconą musimy pamiętać, że jej lokalizacja jest uzależniona od obecności wody podziemnej. Bardzo ważną kwestią jest usadowienie jej w odległości bezpiecznej gwarantującej ochronę studni przed zanieczyszczeniem. Inaczej trochę ma się sprawa do studni kopanych czy z filtrem wbijanym. Tutaj trzeba uwzględnić wymagane odległości od potencjalnych źródeł zanieczyszczeń. Teren, na którym ma być budowana studnia nie powinien znajdować się niżej od poziomu zbiornika na ścieki. W innym przypadku mogłoby nastąpić przelewanie nieczystości w kierunku studni.
Można wybudować studnię głębinową lub wierconą razem z sąsiadem. Wówczas będzie obsługiwała ona dwie działki. Położenie studni może występować na granicy działek. Dla studni głębinowej, która jest tworzona na potrzeby gospodarstwa domowego nie wymagane są żadne inne pozwolenia wodno-prawne, i tym samym nie ma konieczności czynić jakiś specjalnych stref ochronnych. W przypadku pozwolenia takie studnie należy w promieniu 10 metrów od jej budowy zaznaczyć strefę ochronną.
Zastosowanie wiertnicy jest niezbędne w przypadku ujęć wody z głębokich warstw wodonośnych, sięgających kilkunastu do kilkudziesięciu metrów w głąb ziemi. Ze względu na konieczność użycia specjalistycznego sprzętu, koszt studni wykonanej z odwiertem jest stosunkowo wyższy niż zastosowanie metod bardziej tradycyjnych.
Zalety studni wierconych to przede wszystkim większa wydajność i lepsza jakość wody z ujęcia. Woda czerpana z głębszych poziomów niż woda gruntowa charakteryzuje się znacznie mniejszą ilością zanieczyszczeń i często bez dodatkowej filtracji nadaje się do spożycia.
Studnie wiercone mają dwa zastosowania. Ujęcie wody może być pitne bądź stosowane dla przemysłu. Pierwsza przeznaczona do picia studnia (ujęcie wody pitnej), wykonywana jest z rurą osłonową. W wierconym gruncie najpierw stosuje się rurę osłonową, a potem perforowaną rurę filtracyjną, tak by została opuszczona do warstwy wodonośnej. Dno studni jest zaślepione. Dopiero na koniec opuszcza się pompę głębinową. Na koniec obudowa górnej części studni składa się z kręgów betonowych lub ze sztucznego tworzywa. W całej obudowie znajduje się głowica oraz zawory służące do zamknięcia przepływu wody oraz zasilanie pompy. Istotną kwestią jest pozostawienie rury osłonowej stalowej od powierzchni gruntu do litej skały.
Natomiast studnie bez rury osłonowej (ujęcie wody przemysłowej), zwane również wąskorurową, tworzona jest, gdy poziom wody podniósł się pod wpływem ciśnienia artezyjskiego. Wykonanie otworu jest takie samo jak w studniach poprzednich. Różnicą jest zastosowanie wyłącznie rury filtracyjnej, która jest usytuowana zaraz nad warstwą wodonośną. W tym typie studni można zastosować także pompę ssącą, opuszczonym tłokiem, jak również małą pompę głębinowa o ile jest odpowiednia średnica rury filtracyjnej. Studnia obudowana jest z betonowych kręgów. Woda pobierana pompą ssącą powinna być szczelnie przykryta pokrywą, a pompą z opuszczonym tłokiem, instaluje się bezpośrednio do niego.
Metodę odwiertu stosuje się zawsze w studniach głębinowych i artezyjskich, ale obecnie wykorzystywana jest także do otworów dla rur studziennych w płytszych studniach abisyńskich, by uniknąć ryzyka uszkodzenia rury przy wbijaniu lub wkręcaniu bezpośrednio w grunt.
Studnie wiercone do poboru wody wyposaża się w warstwę osłonową i filtr, jeśli są przeznaczone do użytku publicznego, a także pompę głębinową bądź zasysającą w zależności od głębokości ujęcia i pożądanej wydajności.